Lopéz
En dan de lange reis naar lopéz. Onderweg veel mooie dingen te zien en veel checkpoints, maar mochten zo doorrijden. Tijdens deze trip passeren we ook de evenaar. En toen de brug over naar Lopez, 100km stond er op het bord maar het waren er 130. We hebben er 5 uur over gedaan. Het was alleen maar zand, stenen en diepe putten. We reden even terug om te kijken of het wel echt deze weg was, maar deze weg werd het, nou de auto was bruin toen we in Libreville vertrokken en was hierna rood en vol met zand. Wat een weg, leuk voor een paar km maar dit was echt belachelijk. Nooit meer en zeker niet in het donker! Onderweg auto's met lekke banden en bussen met mensen met pech in de middle of no where, want dat is het ook nog. Je rijdt gewoon in de jungle. Geen bereik en op al die uren vijf auto's gezien, waarvan twee rijdend. Twee vrachtwagens en de streekbus, stuk. En dan achteraf verhalen horen, dat mensen soms drie dagen moeten wachten in de jungle eer ze opgehaald worden. Het is soms maar goed dat je niet alles van te voren weet.
Wat is het toch heerlijk ontwaken met de warmte en geuren van Afrika, de vogels die je wakker fluiten en het water dat door de rivier stroomt en een heerlijke achtergrond melodie geeft.
We gaan richting het treinstation van Lopez wandelen en het dorpje zelf. Ontdekken de meest bijzondere soorten vogels en vlinders en de lokale bevolking is gereserveerd vriendelijk en beleefd. Zodra je vriendelijk bonjour zegt lachen ze je toe en zeggen bonjour terug.
Totaal geen opdringerigheid.
Als je om je heen kijkt zie je overal kleine huisjes met een doek voor de deur hangend als deur. Mensen zitten voor hun huisjes, maken eten klaar, wassen zich in de rivier, knippen of vlechten elkaars haren en kinderen spelen de hele dag buiten.
Het leuke is dat door de droogte er veel rood zand ligt. Als er een auto je passeert zie je ten eerste even een aantal minuten niks meer en als je weer beeld hebt moet je goed kijken wie er naast je loopt, want elke keer als er een auto je passeert komt er weer een rood zandlaagje op jezelf en je spullen bij, waardoor je bijna als indianen verder door het leven gaat.
Teruglopend komen nog wat spelende kinderen tegen, die een showtje geven als ze zien dat we ze fotograferen. Pas wel op, want niet iedereen is ervan gediend en terecht!
